Dziś spotkała nas niemiła i potencjalnie niebezpieczna sytuacja. Ni mniej ni więcej tylko w miejscu publicznym, na chodniku biegnącym od galerii handlowej do pobliskiego osiedla Kopernik zostaliśmy z młodym zaatakowani przez dwóch " normalnych " nastolatków. Tylko dlatego, że spokojnie wracaliśmy ze spaceru a Janek szedł prosto i po swojemu machał rękoma. Poza nami i tymi chłopcami na chodniku który ma kilkaset metrów nie było innych ludzi. Minęli nas i zaczęli skakać wkoło wrzeszcząc jak wystraszone pawiany i tak też wyglądali.
Pierwszy raz pożałowałam, że nie kupiłam gazu pieprzowego, ale nie sadziłam, że w tak małym mieście może być mi potrzebny. Uczę się na błędach więc jutro stanę się posiadaczką jednego najmniej egzemplarza prewencyjnego. Dziś nie wiadomo czym się takie istoty człekopodobne faszerują więc naturalnym jest, że zwyczajnie i po ludzku się wystraszyłam. Jednak w tym wszystkim najgorsze było, że młody wystartował w kierunku tych dwóch inteligentnych inaczej i uświadomiłam sobie, że mogło się to wszystko zakończyć gorzej niż na straszeniu. Młody to rasowy pacyfista, u nas w domu nie stosuje się po prostu przemocy poza podniesieniem czasem głosu jak już zawodzi powtarzanie po raz milionowy, nie ogląda również filmów o tematyce sztuk walki, wojen i innego tego typu dzikich rozrywek promujących agresję. Pojęcia również nie ma jak niebezpieczni mogą być inni ludzie i że mogą mieć plany w których mogą wyrazić chęć zabawy poprzez poturbowanie. No taki jest.
Teraz pytania-jak mam nauczyć nastoletniego chłopca z autyzmem rozpoznawać sytuacje zagrożenia i samoobrony? -jak mam mu wytłumaczyć, że drugi człowiek może celowo zrobić mu krzywdę tylko dlatego, że na niemal pustym chodniku macha rękoma nie wyrządzając tym nikomu krzywdy? Jak w takiej sytuacji ja sama mam obronić siebie i swoje dziecko? Mamy zamknąć się w domu i profilaktycznie nie wychodzić, żeby nie narażać się na takie sytuacje? Mamy stanąć na środku chodnika i prewencyjnie pryskać po oczach gazem zbliżającym się do nas ludziom? Mamy wrzeszczeć i zachowywać się jak te stworzenia człekopodobne określane społecznie mianem zdrowych, normalnych, cywilizowanych? Na żadne z tych pytań jeszcze nie znam odpowiedzi.
Do tej pory jako matce potomka z deficytem towarzyszył mi jeden rodzaj strachu- o przyszłość o to co będzie kiedy mnie zabraknie. Teraz mam nowy rodzaj lęku o teraźniejszość o to czy będziemy mogli wyjść bezpiecznie z domu, żeby wieczorem kiedy ludzi na ulicach jest zdecydowanie mniej, hałas maleje i zmniejsza się liczba pobudzających bodźców w spokoju pospacerować, czy takich sytuacji będzie coraz więcej.
Owych chłopców zdrowych na ciele, ale z nieuporządkowanym najwyraźniej zdrowiem psychicznym i nie do końca wypracowaną socjalizacją powstrzymał ktoś, kto się zatrzymał na pobliskiej ulicy i zaczął wysiadać z auta. Pozytyw w tym pełnym znieczulicy i egoizmu świecie ktoś zaryzykował interwencję dla obcej osoby. Odeszli a my oglądając się za siebie ruszyliśmy w stronę domu, zastanawiając się, czy nie wpadnie im do tych nieskalanych rozumem głów aby dokończyć zabawę.
Cieszę się, naprawdę cieszę się, że Jasiek ma autyzm, jest upośledzony społecznie, nie kumaty, ograniczony, że nie ma potrzeby posiadania grona znajomych, bo jakby był tak normalny jak ci dwaj niewiele starsi od niego napastnicy to bym go zatłukła.
Tak się zastanawiam, czy ci dwaj są bici w domu i o kilka razy za dużo oberwali po głowie? Czy mają w domu reżim, który powoduje, że na ulicy musza odreagować atakując słabszych od siebie? Czy też nie mają nikogo kto by im pokazał, że są ważni, fajni, ciekawi. Czy aż tak przerasta ich zbliżająca się dorosłość, że nie potrafią jej stawić czoła? Nie wiem. Po prostu chciałabym wiedzieć dlaczego.
Nic to świat trwa nadal, na szczęście nic się nie stało poza strachem i koniecznością powracania przez najbliższy miesiąc do tego wydarzenia i tłumaczenia co się wydarzyło i co mogło wydarzyć i na poszukiwanie odpowiedzi- dlaczego ci chłopcy się tak zachowali, czy oni są jacyś nienormalni a może pili alkohol, i słuchania, że tak nie można się zachowywać w stosunku do innych ludzi i jak oni zrobią komuś krzywdę to policja się z nimi rozprawi. Kolejny moralniak- jak wytłumaczyć autyście, że policja nie zrobiłaby absolutnie nic, nawet jeżeli udałoby mu się po nią zadzwonić. Jak nauczyć egoizmu i zasady życiowej- licz tylko na siebie. W tej sytuacji pojęcia: normalny nastolatek, zdrowy nastolatek nabierają zupełnie innego znaczenia.
Nie bez złośliwej ironii, wyraziłam ciche życzenie aby urodziło im się co najmniej dwoje dzieci z identycznymi charakterami. Będą idealnymi ojcami, partnerami. Przy odrobinie szczęścia nie przytrafi im się żaden wypadek, nie ocenią źle sytuacji i nie skończą w kilkutygodniowym ogipsowaniu czy też znajda się w tej szczęśliwej liczbie rodzin w których nie urodzi się dziecko z deficytem lub sami poważnie nie zachorują.
Gaz zakupić jutro idę, bo za stara jestem i za gruba, żeby latać na kursy samoobrony a Jasiek z racji tego, ze jest jaki jest nawet gdyby perfekcyjnie opanował chwyty i tak by nie potrafił ich zastosować w realnym świecie, bo żyje myślą, że nie wolno robić innym krzywdy i przykrości.
Panom życzę wszystkiego co najlepsze na tym świecie, spokoju, kochających ludzi wokół i poczucia bezpieczeństwa bo tego wszystkich chyba najbardziej im na ten moment zabrakło. Mam tez nadzieję, że ponownie się nie spotkamy a jeśli tak to tym razem będę przygotowana.
Tak po za tematem- poniosło nas do Trójmiasta ostatnio. Polecamy serdecznie muzeum II WŚ w Gdańsku, niesamowite wrażenia,
tak powinny się uczyć polskie dzieci historii zamiast kolejnej wycieczki do Zoo za 300 zł.
Poza planem wybraliśmy się do akwarium w Gdyni, również obiekt okazał się ciekawy. Każdy okaz opatrzony był krótką, rzetelną informacją, wiedza na temat budowy stworzeń morskich, funkcjonowania ich w środowisku wodnym , łańcuchy zależności ujęte dużo ciekawiej niż w podręczniku do biologii, aczkolwiek Jan zafiksowała się na zbieraniu pieczątek z poszczególnych sal ale z niektórych przyrządów korzystał. Podobała mu się szczególnie makieta z układem rzecznym Polski.
System zniżek jest tak skomplikowany, że w ogólnym rozrachunku, żeby uniknąć niedomówień i niepotrzebnego tłumaczenia się zakupiłam bilet metropolitarny 72h na wszystkie środki transportu w Trójmieście. Jedno jest pewne, to są rejony w których chcielibyśmy mieszkać i w którym na dodatek posiadanie auta miejskiego pozbawione jest ekonomii bo opłaty za komunikację to 1/3 kosztów paliwa że o innych nie wspomnę.
Noclegi za bezcen ale tez ich jakość pozostawiała wiele do życzenia. Obrzeże Gdyni, teoretycznie miał być prywatny parking a postawiliśmy auto na pobliskim osiedlowym gdyż hostel okazał się być fragmentem kamienicy w której przed wejściem ledwo mieściły się dwie osoby na wąskim chodniczku i co prawda auta stały tuz przy barierkach z jednej strony a jezdnią z drugiej ale ja bym w sobie nie znalazła tyle odwagi aby pokonać krawężnik i zmieścić się w owej przestrzeni. Okna pomimo faktu dosyć szczelnego zamknięcia nie zmniejszały napływającego z przebiegającej tuż pod nimi dwupasmówki hałasu tak samo jak drzwi których zadaniem było po prostu oddzielenie pomieszczenia od korytarza. Bywamy poza sezonem więc na szczęście nie mieliśmy w sumie chyba innych lokatorów na piętrze. Mieliśmy za to lodówkę z awarią na korytarzu i mikrofalę piętro niżej, nie wiem czy sprawną. Do pokoju wdrapywaliśmy się na czwarte piętro bez windy, gdzie ostatnią kondygnację stanowiły drewniane, kręte i dosyć wąskie stopnie i dość niskie przejście między kondygnacjami. Wisienką na tym wszystkim był kapiący kran pod prysznicem. Na plus bardzo wygodne materace, nieskrzypiące łóżka , sprawny grzejnik elektryczny w łazience i czajnik w pokoju- nieco zdemolowany ale grzejący wodę, ciepła woda też była. Bardzo blisko Lidl i inne sklepy, przystanek trolejbusowy i autobusowy i stacja kolejowa dziesięć minut wolnym krokiem z której w ciągu 34 minut można było się dostać do Gdańska lub w druga stronę do Wejherowa( jak nie musicie to tą atrakcję sobie darujcie tam naprawdę nic nie ma). W obiekcie miało być wi-fi, ale nie było co nieco utrudniło mi żywot bo akurat wypadło mi zaliczenie semestralne i były obawy czy dam radę z połączeniem ale się udało na szczęście. Budżet wyjazdu weekendowego dla trzech osób z kosztami paliwa, noclegu i wyżywienia zasponsorowało 800 + i ciut z budżetu własnego. Noclegi 430 zł- trzy noce, parking gratis( cudem było miejsce i jak postawiłam tak stało do niedzieli, bilety komunikacji ZTM 120 zł, paliwo w obie strony 247 zł (gaz) a km ponad pińcet w jedną stronę. Jedzenie jakieś 200 zł -, bez cudowania ale i bez głodzenia się. Wydatek zupełnie zbędny - 200 zł za rejs pirackim galeonem na trasie Gdańsk- Westerplatte- Gdańsk, decyzja podjęta impulsywnie w trasie na Głogów ale trudno się mówi, kasa wydana niesmak pozostał bo szału nie było ;).
Na chwilę obecną zarzucamy podróże weekendowe, gdyż rozpoczyna się sezon pod hasłem- docieplenie poddasza na które musze naskrobać 5600 w krótkim czasie i modlić się aby wniosek w Czystym Powietrzu przeszedł pozytywną weryfikację. Jak zwykle biurokracja. Żeby podpisać w imieniu Janka umowę z firmą musiałam wystąpić do Sądu Rodzinnego z wnioskiem o wydanie zgody na rozporządzenie majątkiem wykraczające poza zakres zwykłego zarządzania mieniem. Ile może trwac wypisanie zgody? A może. Złożyłam wniosek na koniec stycznia, w kwietniu dopytałam i otrzymałam info, że jest na biurku sędziny ale są jeszcze poczekam, na drugi dzień przyszedł email z sądu, że termin rozprawy wyznaczono na połowę lipca. Dzięki uprzejmości i wsparciu kobietki z biura podawczego udało się przyspieszyć termin na kwiecień. Rozprawa trwała ponad godzinę, po to tylko, żeby np, powiedzieć że w księdze wieczystej są trzy działki, co umknęło uwadze sędziny, inwestycja podniesie wartość budynku a tym samym potencjalny majątek nieletniego, nieletni nie poniesie absolutnie żadnych zobowiązań finansowych z tytułu inwestycji. Nie chcę wiedzieć jak wyglądałaby ewentualna sprzedaż nieruchomości przed 18 młodego skoro do zwykłego wniosku w ramach programu rządowego takie cyrki. Za to w Mopsie wydanie zaświadczenia o dochodach błyskawicznie. Po zmianie musiałam jeszcze udać się do notariusza, który za jedyne 25 zł poświadczył, że podpis złożony na wniosku jest mój i niczyj inny. Resztą od złożenia wniosku, monitorowanie przebiegu, prace i rozliczenie inwestycji zajmie się firma. Koszt po mojej stronie to 8% podatku vat od całości prac. Teraz czekam cierpliwie. Uda się ok, nie uda to też ok. Pompy ciepła założyć nie mogę bo mam gazowe, które za moment zostanie wyeliminowane jako ekologiczne źródło ciepła.
Tak oto nam się ostatnio wiedzie. Mam nadzieję, że gaz pieprzowy zwiększy moje poczucie bezpieczeństwa i umożliwi swobodne korzystanie ze spacerów wieczorowa pora poi jakże pracowitym dniu a dzisiejsza sytuacja okaże się incydentalna i niepowtarzalna oraz że uda się załatwić docieplenie zanim zima powróci.
.jpg)
