Kiedy los ciągle rzuca ci kłody pod nogi oznacza to ni mniej ni więcej tylko to, że masz za słabą piłę albo marnujesz czas na zupełnie niepotrzebne rzeczy zamiast skupić się na ich usuwaniu.
Nie wierzę w to co się dziś wydarzyło- obroniłam pracę dyplomową i oficjalnie uzyskałam wyższe wykształcenie. Ja- ta zdolna ale leniwa. I tak sobie robię podsumowanie ostatnich lat i tych usuniętych kłód więcej się zebrało. Oczywiście wiele rzeczy mogłam zrobić szybciej, lepiej, dokładniej, inaczej ale czy wtedy duma z samej siebie tak by pięknie smakowała? Wątpię.
Nie wiem ile potrwa dobra passa więc skupiam się na tu i teraz. Na tym ,że wstaje rano i mam przy sobie to moje stadko- czasem wredne, roszczeniowe, pełne żądań i pretensji, krytyczne i złośliwe, ale moje własne. Stadko z którym mogę się cieszyć kolejnym osiągniętym celem i które potrafi wdeptać bez skrupułów moje plany i marzenia w posadzkę. Bo właśnie tacy jesteśmy : skomplikowani, poplątani, humorzaści, podatni na zranienia, złośliwi, bezduszni, egoistyczni, mili, zapobiegawczy, pomocni, otwarci i tak dalej. Nie ma ludzi na wskroś dobrych ani gruntownie złych i już.
Już wiem ile dobra passa trwała- do dziś. Pisanie postu zajęło mi trzy dni. Cieszę się;
bo prace modernizacyjne instalacji prawie zakończone,
bo obroniłam pracę dyplomową,
bo Janek został przyjęty na projekt w którym ma realizowany Trening Umiejętności Społecznych i Biofidbek( tak wiem to się inaczej pisze),
bo nauczyłam się tynkować na gładko,
bo jest piękna pogoda,
bo dachówki podczas ostatniego deszczu nie pospadały z dachu( te przymocowane przeze mnie osobiście)
bo udało mi się wytępić glony w basenie,
bo odważyłam się użyć szlifierki kontowej i nic sobie przy tym nie uszkodziłam,
bo przymocowałam żyrandol w kotłowni,
bo potrafiłam poprawić gniazda po specach od budowlanki i wydaje mi się ,że całkiem nieźle mi to poszło.
bo pozaklejałam dziury, dziurki, dziureczki i prawdopodobnie zmierzam ku końcowi ogarniania chaty po - tylko wymianie instalacji grzewczej.
Z drugiej strony zła jestem, zmęczona, niewyspana, rozkojarzona, czasem nawet bym powiedziała ,że wściekła
bo nie mogę spać
bo jak już zasnę to śpię po kilka godzin
bo nie mogę się skupić
bo każda z ekip remontowo- usługowo- budowlanych przewijająca się przez ten dom zostawia po sobie jakieś niedociągnięcia,
bo auto mi nawaliło na amen i wyjazd na wizytę do męża zakończył się powrotem na lawecie,
bo zajęta doprowadzaniem chałupy do stanu używalności, pozwalam młodemu na zupełna samowolkę i na efekty - te negatywne rzecz jasna - długo czekać nie będę musiała,
bo ludzie na których powinnam liczyć, mają mnie głęboko w d...ie, wpędzając mnie jednocześnie w poczucie winy z uśmieszkiem pytając czy boli( to taka metafora)
bo muszę podejmować sama- bardzo trudne wybory
bo ciągle brakuje mi ostatnio finansów, jak każdemu chyba. Ale powoli zastanawiam się czy nie piznąć wszystkiego w diabły i nie wyjechać na te moje Bali, Malediwy, z namiotem i szczoteczką do zębów. Bo co mnie tu tak naprawdę trzyma? Wielki dom w którym ciągle coś się psuje, coś się poprawia, usprawnia, zakleja z jednej strony, żeby zaraz lecieć z drugiej. Auto, które właśnie rzuciło palenie? Dzieci, którym tak naprawdę nie jestem do szczęścia potrzebna -raczej do tego żeby rachunki opłacić, nazapieprzać się jak osioł , przynieść zakupy ze sklepu. Mąż? Co tak naprawdę mnie tu trzyma? Nic. To co robię mogę robić wszędzie. Jednak jest jak zawsze większe dobro i ważniejsze i to ono determinuje wybory których dokonuje. Chyba już nie nauczę się myśleć o sobie pomimo tego ,że za to moje staranie, latanie, bieganie, troskę, uwagę, czas i tak dostaję w zadek. Tyle razy sobie obiecuje ,że to ostatni raz. Deklaruję że nie pozwolę włazić sobie na głowę i że nauczę się mówić - nie. Guzik z tego mi wychodzi.
bo dobiła mnie awaria auta wtedy kiedy jest najbardziej potrzebne,
bo świat jest coraz bardziej wredny dla mnie,
bo im bardziej się staram tym bardziej obrywam,
bo o piątej rano dostaję dziwne telefony w których przewija się wóda, dokonane wybory , poszukiwanie winnych i samobójstwo. Naprawdę to za dużo jak dla mnie. Przy tym nie mam nawet czasu usiąść i poryczeć a już czas najwyższy i pora zanim to co mi zalega w duszy okrzepnie, osiądzie i zostanie. Nie mam miejsca na cudze problemy, nie mam siły ani czasu brać na siebie odpowiedzialności za kolejną osobę, która wciąż dokonuje złych wyborów. Chęci też nie mam.
Osiągnęłam cel - zdobyłam wyższe wykształcenie, obroniłam pracę, zorganizowałam wymianę instalacji, zgromadziłam dokumentację do dofinansowania, nauczyłam się grubszych prac budowlano- remontowych( bo wolniej, dokładniej i po taniości), bo zaczynam mówić to co myślę a nie co inni chca usłyszeć , daję sobie prawo do gorszego dnia, do bezradności, do płaczu i użalania się nad sobą i do uśmiechu i na wyjście do kina, i pojechanie nad jezioro( tylko mać czym).
Kolejny cel -to mały ( maks trzypokojowy )biały domek nad jeziorem albo blisko lasu. Albo na wiosce minimum 20 km od najbliższego dużego miasta. Taki tylko mój. II stopień studiów, naprawa auta i chociaż tydzień urlopu, bez Internetu, tv, telefonów i wogóle z dala od cywilizacji. Czas pokaże czy uda mi sie go zrealizowac
